Θάλασσα το χειμώνα

Η θλιμμένη μου σ`ένα σκούρο κρασί
το πρόσωπό της καθρεφτίζει
η θλίψη ζηλεύει των ματιών της τη λάμψη
και με το δάκρυ θέλει να τη σβήσει
που η σταγόνα του κύκλους στο σκοτεινό υγρό αφήνει
Ένα απόγευμα που ο ήλιος τον ορίζοντα εγκαταλείπει
σε κανένα άστρο την θέση του δεν δίνει
γκρίζο,μουντό καταχείμωνο!
Θλίψη σ`ένα απόκομμα χαρτί που έγραφε εκείνη
και βράχηκε,θόλωσε το μελάνι...
και καθώς πέφτει κι ακούς τη βοή του σεισμού
σαν από τα βάθη της γης
η μήπως τον βουβό πόνο της ψυχής από την μνήμη
εις μνήμην!
Θλίψη παρμένη από τα πράσινα μάτια της Εύας,
τα σφιγμένα από πόνο χείλη της Λίτσας,
μ`ένα χρώμα ζωγραφισμένη
που μόνο η θάλασσα το χειμώνα έχει γνωρίσει.
Που ν`αφήσω το γράμμα μου να το βρεις.....


Για την φίλη μου