Σελίδες

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

ΜΑΓΕΙΑ(μέρος β)

Ανάλογα τις μεθόδους δύο κυρίως είδη μαγείας υπάρχουν.Η ομοιοπαθητική ή μιμητική,και η εξ επαφής.Η πρώτη,βασίζεται στην έμφυτη πεποίθηση του ανθρώπου ότι μιμούμενος κάποια πράξη,έχει την δυνατότητα να την προκαλέσει στην πληρότητά της.Π.χ.κακοποίηση ομοιωμάτων προκειμένου να προκληθεί σε κάποιον κακό,χύσιμο νερού προκειμένου να βρέξει.Η δεύτερη,βασίζεται στην πανάρχαια δοξασία ότι όσα ανήκουν σε κάποιον,αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς του.Κατά συνέπεια,συνδέονται μεταξύ τους,αλλά και με τον κάτοχο,ακόμη και όταν τα αποχωριστεί.Έτσι λοιπόν μπορεί να προκληθεί καλό ή κακό σε κάποιον εμμέσως,προκαλώντας το αρχικά στα αντικείμενα,π.χ.ρούχα,τρίχες,κ.λ.π Αυτά ως προς τις μεθόδους και την εξωτερική μορφή της μαγείας. Ψυχικά τώρα,η μαγεία μπορεί να διακριθεί σε άμεση και έμμεση.Η άμεση,είναι η άσκηση μαγείας από μια ψυχή σε άλλη χωρίς μεσολαβήσεις,όπως π.χ.η βασκανία.Η έμμεση ,ασκείται με την μεσολάβηση πράξεων ή μέσων.Η έμμεση μπορεί να ασκηθεί με ομοιοπαθητικές μεθόδους ή μιμητικές,ή να ασκηθεί με πράξεις που θεωρούνται αυτοδύναμες και αυτάρκεις.Αυτό το είδος θεωρείται έντεχνο,και προϋποθέτει την ύπαρξη ειδικής τάξεως μάγων,οι οποίοι απομακρύνονται από τις πρωτόγονες μεθόδους,και αναμιγνύουν στη μαγεία άλλες δοξασίες και μορφές,ιδίως απόψεις περί νεκρών και δαιμόνων,αλλά και θρησκευτικές πεποιθήσεις .

ΜΑΓΕΙΑ (μέρος α)

Μαγεία είναι το σύνολο των πράξεων και των λόγων μέσω των οποίων πιστεύεται οτι μπορούν να χρησιμοποιηθούν με υπερφυσικό και μυστηριώδη σ'εμάς τρόπο οι οι φανερές και αφανείς δυνάμεις της φύσεως,για την επίτευξη ενός σκοπού.Η ανθρωπότητα δεν έμεινε παθητική ενώπιον χιλιάδων πνευματικών δυνάμεων από τις οποίες πίστευε ότι είναι περιβεβλημένη.Γιά να ενεργήσει εναντίον των δυνάμεων αυτών,για να τις δαμάσει και να τις χρησιμοποιήσει στις επιδιώξεις της,βρήκε επικουρία σε μία ψευδή επιστήμη,η οποία όμως υπήρξε η μητέρα όλων των επιστημών,την μαγεία.<<Το μυστικό να κάνουμε ότι αδυνατεί να κάνει η φύση.>>Βολταίρος....<<ο πρωτόγονος άνθρωπος ουδεμία έχει ιδέα περί του υπό της φύσεως δυνατού,η δε μαγεία αποβλέπει ακριβώς στον πειθαναγκασμό της.Χάρη στη μαγεία ο άνθρωπος επιτίθεται κατά των πνευμάτων,η μάλλον,καθίσταται ως ο αρχηγός της ορχήστρας στην μεγάλη συναυλία των πνευμάτων,τα οποία βομβούν στα αυτιά του>>Σ.Ρεϊναχ(Γάλλος αρχαιολόγος). Πηγή από την οποία απορρέει η μαγεία,αφ' ενός η πρωτόγονη αντίληψη του κόσμου,κατά την οποία ο άνθρωπος αποδίδει στα περιβάλλοντα αυτόν όντα και πράγματα ιδιότητες και δυνάμεις καθ"ομοίωσιν εαυτού,και αφ"εταίρου ισχυρά βουλητικά ελατήρια,συνδεόμενα συνήθως προς ουσιώδεις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής,τα οποία και προκαλούν σχετικές μιμικές εκδηλώσεις.Οι εκδηλώσεις αυτές εκφράζουν σχέση του ανθρώπου προς το υπερφυσικό,ενυπάρχει δε,και η πίστη στην ύπαρξη και την ενέργεια υπερφυσικής δυνάμεως,την οποία αισθάνεται ο άνθρωπος ως κάτι εντελώς άλλο και διαφορετικό του εαυτού του.Κατά την διάρκεια των μαγικών πράξεων και τελετών, ο άνθρωπος αισθάνεται τον εαυτό του συναρπαζόμενο,ενισχυόμενο,εξαρτώμενο και συνδεόμενο με την υπερφυσική δύναμη.Παρά τον φόβο και το δέος,ενυπάρχει στην ψυχή του και η πίστη και η εμπιστοσύνη στην ανώτερη δύναμη. Στις πρωτόγονες κοινωνίες που γεννήθηκε η μαγεία, η εσωτερική αυτή διάθεση έχει θρησκευτικό χαρακτήρα.Οι μαγικές λέξεις και οι τελετές,στην ψυχή των πρωτογόνων και των κατά φύσιν ζώντων αγρίων ανθρώπων,εκλύουν ιερά διέγερση,μέσω της οποίας λαμβάνουν πείρα του υπερφυσικού.Οι εκδηλώσεις της δύναμης και της ενέργειας αυτής,δημιουργούν στην ψυχή αυτών την πεποίθηση της πρόθυμης παρουσίας και βοήθειας της δύναμης αυτής. Η δύναμη αυτή δεν αποκαλύπτεται σε όλους τους ανθρώπους όμως.Η αποκάλυψη γίνεται δια μέσω ισχυρών και εξεχόντων ανθρώπων,προικισμένων με ιδιαίτερες ψυχικές ικανότητες,που κατά συνέπεια θεωρούνται φορείς της δυνάμεως.Πρόκειται για τους μάγους,που η πεποίθηση για την μαγική τους δύναμη ενισχύεται από κάποια ευεργετικά αποτελέσματα που μπορεί να παρατηρηθούν . Η μορφή της μαγείας θα μπορούσαμε να πούμε ότι δημιουργήθηκε από το σκοτεινό θρησκευτικό συναίσθημα των προγόνων μας.Τάχθηκε στην υπηρεσία της θρησκείας και και την επηρέασε.
Πηγή Α.Λετσα

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΩΝ ΑΜΑΖΟΝΩΝ


Στην ελληνική μυθολογία η Πενθεσίλεια ήταν βασίλισσα των Αμαζόνων, κόρη του θεού του πολέμου Άρη και της Οτρήρης. Η βασιλεία της ανάγεται στην εποχή του Τρωικού Πολέμου, ενώ στην (υποτίθεται προγενέστερη) εποχή του Ηρακλέους βασίλισσα των Αμαζόνων ήταν η Ιππολύτη. Μετά τον θάνατο του Έκτορα στον Τρωικό Πόλεμο, η Πενθεσίλεια ήρθε «από τον αλαργινό Πόντο» να βοηθήσει τους Τρώες επικεφαλής στρατού από Αμαζόνες. Σύμφωνα με κάποια εκδοχή είχε αναγκασθεί να εγκαταλείψει τη χώρα της μετά από κάποιο φόνο που διέπραξε άθελά της, ή ήθελε να εξαγοράσει το κρίμα. Συγκεκριμένα, είχε σκοτώσει κατά λάθος την αδελφή της στο κυνήγι κι έλπιζε βοηθώντας τους Τρώες, που τους προστάτευε η θεά Άρτεμη, προστάτιδα και του κυνηγιού, ότι θα τη συγχωρούσε η θεά.

Ο βασιλιάς της Τροίας, ο Πρίαμος, δέχθηκε την Πενθεσίλεια σα να ήταν πραγματική κόρη του και ετοίμασε πλούσιο τραπέζι γι' αυτή. Η Πενθεσίλεια και οι Αμαζόνες της διακρίθηκαν στη μάχη. Κυνήγησαν τον εχθρό μέχρι τα πλοία του, αλλά τελικώς η Πενθεσίλεια τραυματίσθηκε θανάσιμα από τον Αχιλλέα.

Ο θάνατος της Πενθεσίλειας περιγράφεται με λεπτομέρεια, όχι στην Ιλιάδα, αλλά στις «Ηρωίδες» του Οβιδίου και την Αινειάδα του Βιργιλίου: Προς το τέλος του Τρωικού Πολέμου ο Αχιλλέας βρέθηκε αντιμέτωπος με την Πενθεσίλεια, που πολεμούσε φορώντας πολεμική μάσκα και του έριξε το κοντάρι της, το οποίο έγινε κομμάτια μόλις χτύπησε στην ασπίδα του Αχιλλέα. Η Πενθεσίλεια έριξε και δεύτερο κοντάρι, αλλά ούτε και τότε τον πλήγωσε. Ο Αχιλλέας τότε κατόρθωσε να την τραυματίσει θανάσιμα στο στήθος, οπότε πήγε κοντά της και έβγαλε τη μάσκα της. Η συγκίνηση του ήρωα ήταν τότε καταφανής σε όλους. Η ομορφιά της Πενθεσίλειας τον γέμισε μελαγχολία και όσοι ήταν παρόντες δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι ο Αχιλλέας είχε εκείνη τη στιγμή ερωτευθεί τη γυναίκα που σε λίγο θα πέθαινε. Αλλά ο Θερσίτης, ακόμα και την τραγική αυτή ώρα, αισθάνθηκε την ανάγκη να περιγελάσει τον Αχιλλέα, έμπηξε μάλιστα και το κοντάρι του μέσα στο μάτι της Πενθεσίλειας. Τότε ο ήρωας, έξαλλος από θυμό, σηκώθηκε και τον σκότωσε με γροθιές «εν βρασμώ ψυχής». Στη συνέχεια, σήκωσε απαλά τη βασίλισσα και την έβγαλε από το πεδίο της μάχης. Το σώμα της, μαζί με τα πτώματα 12 άλλων Αμαζόνων, τα παρέδωσαν με ολόκληρο τον οπλισμό τους στους Τρώες. Κι αυτοί τα έκαψαν και έθαψαν τις στάχτες με όλες τις τιμές.

Η Πενθεσίλεια απεικονίζεται σε κύλικα του 5ου αιώνα π.Χ. και αρκετά άλλα αγγεία. Το θέμα ζωγράφισε τόσες φορές ένας ανώνυμος αγγειογράφος του 6ου αιώνα π.Χ., ώστε ο Άντολφ Φούρτβενγκλερ τον ονόμασε «Ζωγράφο της Πενθεσίλειας».




Ο αστεροειδής 271 Πενθεσίλεια (271 Penthesilea), που ανακαλύφθηκε το 1887, πήρε το όνομά του από τη μυθική αυτή Αμαζόνα. Αρκετά επίσης είναι τα λογοτεχνικά έργα που βασίσθηκαν στον μύθο της, με θεωρούμενο σημαντικότερο την τραγωδία «Πενθεσίλεια» του Χάινριχ φον Κλάιστ (1808), πάνω στην οποία βασίζεται και η ομώνυμη μονόπρακτη όπερα του Ελβετού συνθέτη Othmar Schoeck (1927).


] Πηγές
Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
.
Ανακτήθηκε από "http://el.wikipedia.org/wiki

Αυτομυητική

Προοσπαθόντας να χαρακτηρίσουμε την μέθοδο με την οποία ο σημερινός στοχαστής προσπαθεί να πετύχει έστω εν μέρη,όσα πετύχαιναν με τη μύηση στις κλειστές σχολές οι πρόγονοι μας,θα χρησιμοποιήσουμε τον όρο αυτομυητική,όπως τον αυτοσχεδίασε ο Ιωάννης Βασιλής.
Για τον σημερινό ερευνητή μύηση σημαίνει γνωσιολογικό κατόρθωμα.Και σύμφωνα με όσα έχουν διασωθεί σχετικά με αυτή τη λέξη,εννοούσαν τη δράση,την τέλεση,την ατομική προσπάθεια, η οποία οδηγούσε τον μύστη σε ηθικά,ψυχικά,και πνευματικά επιτεύγματα που του χάριζαν τελικά σοφία και μακαριότητα.
Η επιστήμη,ένα απο τα μέσα του ανθρώπου,δεν έχει πετύχει ακόμα να μας δώσει ικανοποιητικό ορισμό περί ζωής,αφού αγνοεί και την αρχή της και το τέλος.Ο άνθρωπος εώς μέσα διαθέτει τις αισθήσεις του,το λογικό του,και τις ψυχικές του δυνάμεις.
Τους σύγχρονους στοχαστές θα μπορούσαμε να τους σε δύο κατηγορίες.Τους λογοκρατικούς η λογιστικούς και τους μυστικούς η διαισθητικούς.Οι πρώτοι,εμπνέονται και καθοδηγούνται από τις αρχές της Νοησιακής και της Αισθησιακής Φιλοσοφίας.Αυτή στηρίζει την απόκτηση γνώσεων αποκλειστικά και μόνο στην ικανότητα των πέντε αισθήσεων και στη δύναμη του νου.Πείραμα και άπόδειξη το κύρος τους.Οι δεύτεροι,ακολουθούν τη λεγόμενη Εσωτερική Φιλοσοφία.Αυτή παραδέχεται εώς μέσον αποκτήσεως της Γνώσεως τις ψυχικές δυνάμεις που φωλιάζουν μ΄σα στον πυρήνα της ανθρώπινης υποστάσεως.Αυτές στους περσσότερους βρίσκοντε σε λανθάνουσα κατάσταση.Για να εκδηλωθούν και να αναπτυχθούν απαιτούνται ορισμένοι όροι και κατάλληλες συνθήκες.
Κι ενώ οι λογιστικοί βρίσκουν αφθονα μέσα,οι ασχολούμενοι με τον Εσωτερισμό σπάνια βρίσκουν σοβαρά συγγράμματα.
Οι μυστικοί,από τότε που σίγησαν τα μυστήρια,τα οποία εδρασαν τόσο θετικά στη χώρα μας,και ανέδειξαν τους Σοφούς και τους Μύστες,έχασαν τα ασφαλή κέντρα για την απόκτηση της Εσωτερικής τους ισορροπίας.Οι κλειστές μυστικές οργανώσεις που λειτουργούν σήμερα και ισχυρίζινται οτι ακολουθούν την παράδοση της Εσωτερικής Φιλοσοφίας έχουν χάσει την ακτινοβολία και τη θέρμη της Ιεράς Εστίας.Είναι απλές πυγολαμπίδες.Εάν οι στοχαστές κατέχονται από την τυφλή πίστη και την προσήλωση στις μεθόδους που ακολουθούν θα οδηγηθούν σε ψυχικό και διανοητικό αδιέξοδο.Η κατάκτηση της αλήθειας θα απομακρύνεται συνεχώς.Τα κενά που θα συναντούν,οι απορίες τους,οι εσωτερικές ανησυχίες,τα αινίγματα,και τα προβλήματα που θα παρουσιάζοναι,δεν θα τους ικανοποιούν πλήρως.Ετσι η αμφιβολία,ο σκεπτικισμός και η ανάγκη μιας εσωτερικής ισορροπήσεως θα τους οδηγήσουν η στον αγνωστικισμό ή στο Δόγμα.Δυο διανοητικά νοσήματα ολέθρια και ανασχετικά της εξελίξεως του πνευματικού ανθρώπου.
Θαμε ρωτήσετε:Μας θέτεις δίλημμα.Μήπως μπορείς να μας βγάλεις από τούτο το αδιέξοδο;Εγω όχι,είμαι κι εγώ ένας απλός θνητός και απλός ερευνητής.Σας προσκομίζω τα πορίσματα των σοφοτέρων μου,που έτυχε να διαβάσω ή να γνωρίσω.Και αυτοι οι σοφοί λένε:<<Οταν ο άνθρωπος θέτει ένα σκοπό στη ζωή του πρέπει με καθαρότητα και σαφήνεια να καθορίζει αυτόν το σκοπό.Πρέπει να γνωρίζει καλά ότι ο διαλογισμός του έχει δημιουργική και ελκτική δύναμη,την οποία πρέπει να χαλιναγωγεί και να κατευθύνει σε όποιο σημείο αυτός θέλει.Ο άνθρωπος είναι ένα ατοδύναμο και αυτεξούσιο δυναμικό ΕγώΕχει δικαίωμα να προοδεύει και να μάθει την αλήθεια.Κανείς δεν μπορεί να εμποδίζει την προσπάθεια αυτή.Διότι η φύση του έχει δώσει το δικαίωμα να φθάσει στην τελειότητα,να αναδειχθεί Θεός,προσωπικός Λόγος.Μόνον η άγνοιά του,οι αδυναμίες του,η οκνηρία της σκέψης του,και η ατονία της βουλήσεως του θα τον εμποδίσουν να φθάσει εκεί που τον προορίζει η Θεία Νομοτέλεια.
Πρωταρχικό μέλημα το ξερρίζωμα ολων αυτών των αδυναμιών -απαιτείται η κάθαρσις.
Οι στοχαστές Μυστικοί η Λογιστικοί έχουν καθορίσει τον σκοπό τους;Μας έδωσαν έναν ορισμό του τι είναι η αλήθεια;Εχουν ιδέα του τι ζητούν να συλλάβουν;Παλαιά και νέα συγγράμματα φανερώνουν ότι η αλήθεια δεν είναι προσιτή στον άνθρωπο.Ο άνθρωπος αισθάνεται ένα δέος για την ενατένισή της.Ούτε δύνατε να την βρει ολόκληρη.
Οι σοφοί λεν αλήθεια είναι η Γνώση.;Γνώση αλάθητη;,αυτό σημαίνει η ετυμολογία της λέξεως.Το στερητικό Α και το λανθάνομαι.Τίνος πράγματος;Των Ουσιών και των Νόμων της Φύσεως.Των μορφών και των συνειδήσεων.Της προελεύσεως τους και της συνθέσεως τους.Των γνωρισμάτων, των ιδιοτήτων και των ενεργειών τους
.Ας δούμε ποιά μέσα διαθέτουν οι δυο κατηγορίες στοχαστών.
Η Εσωτερική υπόσταση του ανθρώπου είναι η συνείδηση και αυτή εώς ενεργητικό μέσο έχει τιε πέντε αισθήσεις και τον Νου.Αυτή δίνει στην ανθρώπινη μορφή κίνηση,ζωή,ενέργεια,γνωστική ικανότητα,γι¨αυτό χρειάζεται συλλειτουργία αισθήσεων,Νου,ψυχής.Η συνείδηση ή ψυχη,απέκτησε γνώσεις και ικανότητες απο τις διάφορες διαβιώσεις που πέρασε από την κλίμακα της ζωής.Οι ψυχαναλυτές τις χαρακτηρίζουν σαν υποσυνείδητο.Πολλοί το περιορίζουν στις απωθυμένες επιθυμίες,το περίφημο ¨λίμπιντο΄.Στο κατώφλι όμως της συνειδήσεως,βρίσκονται υπνωτισμένες γνώσεις και δυνάμεις που περιμένουν την ευλογημένη πνοή που θα τις αφυπνήσει για να μας φωτίσουν το παρελθόν που έχουμε διανύσει και να μας μιλήσουν ή να μας ψιθυρίσουν κάτι γι΄αυτό το σκοτεινό άγνωστο που μας διαφεύγει,αλλα ωστόσο είναι η ιστορία της ψυχής του καθενός μας.Αυτές όμως βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση στον κοινό άνθρωπο,και για να εκδηλωθούν χρειάζονται ορισμένες συνθήκες και ειδικοί όροι.Προπαντώς χρειάζεται αρμονική συλλειτουργία οργανισμού και ψυχής.Αυτο το κατόρθωσαν οι πραγματικοί μύστες ακολουθόντας τη μυσταγωγική ζωή και τους κανόνες της.
Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία των Εσωτερικών Σχολών,η ανθρώπινη υπόσταση,(συνείδηση και μορφή)προήλθε και σύγκειται από τις ουσίες που συνθέτουν την όλη φύση.Η Φύση διέπεται από Νόμους.Ο βασικός της Νόμος είναι η αρμονία η οποία διακανονίζει τις σχέσεις μεταξύ ουσιών,μορφών,και συνειδήσεων.Σκοπός η αέναη εξέλιξη,μεταμόρφωση,τελειοποίηση,και θεοποίησή τους,με την αλληλεπίδραση του έρωτος.
Αλλά οι Εσωτερικοί Κύκλοι έθεταν εως όρο για τη είσοδό τους σε αυτούς την Ηθική κατασταση εκείνου που επιθυμούσε να εισέλθει για να του μεταδώσουν την Γνώση και την Αλήθεια που κατείχαν.Για τους Εσωτερικούς Ηθική και Γνώση είναι αλληλένδετες έννοιες.Αρετή και Σοφία αχώριστες ιδιότητες του πραγματικού Μυστη.